ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
03.03.2020 | 01:39
Բայց չշեղ­վեմ: Վե­րա­դառ­նամ բա­ցա­հայ­տում­նե­րի հար­ցում մեր ան­խտ­րա­կան կեց­ված­քին: Կարևոր ա­սե­լիք ու­նեմ այս ա­ռու­մով, քան­զի դա­րա­կազ­միկ բա­ցա­հայ­տում եմ կա­տա­րել: Եր­կար ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րից, այս­պես կոչ­ված, լրագ­րո­ղա­կան հե­տաքն­նու­թյուն կա­տա­րե­լուց հե­տո, ո­րո­շե­ցի հայ­ցա­դի­մում ներ­կա­յաց­նել գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զու­թյուն ընդ­դեմ Մես­րո­պի և նրա բան­դի­տա­կան հան­ցախմ­բի: Էս միտքն ինձ վա­ղուց էր տան­ջում, դեռևս ա­շա­կեր­տա­կան նս­տա­րա­նից, կաս­կա­ծը կր­ծում ու հան­գիստ չէր տա­լիս: Վեր­ջա­պես, մի օր պե՞տք է մե­կը հա­մար­ձա­կու­թյուն ու­նե­նար և բա­ցա­հայ­տեր ճշ­մար­տու­թյունն ի լուր աշ­խար­հի: Թեև խախ­տում եմ հե­տաքն­նու­թյան գաղտ­նիու­թյունն ու կաս­կա­ծյալ­նե­րի ան­մե­ղու­թյան կան­խա­վար­կա­ծը, բայց ճշ­մար­տու­թյու­նը վեր է ա­մեն բա­նից: Էն դե­բիլ գյա­դեն՝ վկա… Երբ պա­պիկս ցախ էր կո­տո­րում, իսկ կո­վե­րը թռ­չում և թր­քում էին եր­կն­քից մեր շե­նի բնակ­չու­թյան քյալ­լին, և քաղ­մասն ինձ էր ո­րո­նում շամ­շյա­նա­կան մո­տիվ­նե­րով, իսկ ես, խե­լոք նս­տած ծա­ռի տակ, ինք­զինքս, նկա­րում էի նա­պաս­տակ, միա­ժա­մա­նակ մտո­րե­լով փաս­տա­կան ա­պա­ցույց­նե­րի մա­սին, տե­ղի ու­նե­ցավ վերևնե­րից հրահր­ված ա­հեղ երկ­րա­շարժ, ո­րի է­պի­կենտ­րո­նը ես էի և պայ­թեց ու­ղիղ ինձ վրա՝ կայ­ծակ­նա­յին ա­րա­գու­թյամբ ներ­խու­ժե­լով ու­ղե­ղիս մեջ: Նույ­նիսկ չհասց­րի փախ­չել: Եվ հետևա­բար, այ­սու հայտ­նում եմ, որ մես­րո­պա­ծին­նե­րի, նրա և իր իսկ հա­մա­խոհ­նե­րի գոր­ծած հան­ցանք­նե­րը ա­պա­կողմ­նո­րո­շել են մեզ մեր պատ­մու­թյան ողջ ըն­թաց­քում, դա­րեր ի վեր՝ սկ­սած վաղ միջ­նա­դա­րից, ա­պա­տե­ղե­կատ­վու­թյուն սփ­ռել՝ ու­ժի կի­րառ­մամբ ոտ­նա­հա­րե­լով մար­դու ա­զա­տու­թյուն­նե­րը, նրա ան­կաշ­կանդ տե­ղա­շարժ­վե­լու և խոս­քի ա­զատ ար­տա­հայտ­ման ի­րա­վուն­քը, հար­կադ­րել Կո­րյու­նին դի­մե­լու կեղ­ծի­քի, զա­նա­զան հա­կա­փաս­տարկ­նե­րի, բռ­նու­թյամբ սուտ ցուց­մունք և վկա­յու­թյուն կոր­զե­լու մե­ղադ­րան­քով:
Այդ հան­ցա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը, որ­պես մարդ­կու­թյան դեմ գոր­ծած մեղք, չու­նեն վա­ղե­մու­թյուն: Մաշ­տո­ցի բան­դան, ո­րի պա­րագ­լուխ­ներն էին ի­րեն թա­գա­վոր հռ­չա­կած ոմն Վռամ­շա­պուհ և ինք­նա­կոչ կա­թո­ղի­կոս Տր­դատ, ներ­կա­յաց­վել է որ­պես ա­շա­կերտ­նե­րի խումբ, ի­րա­կա­նում ե­ղել է փոխ­կա­պակց­ված հան­ցա­կազմ պա­րու­նա­կող գոր­ծա­կալ­նե­րի ջո­կատ, ո­րը մաք­սա­նեն­գո­րեն հա­տել է երկ­րի պե­տա­կան սահ­մա­նը, ան­ցել Մեր­ձա­վոր Արևելք, հան­դի­պում­ներ ու­նե­ցել կաս­կած հա­րու­ցող և մի­ջազ­գա­յին հե­տա­խուզ­ման մեջ գտն­վող օ­տա­րազ­գի ոմն Դա­նիել ե­պիս­կո­պո­սի հետ, ո­րը քո­ղարկ­վել է հոգևո­րա­կա­նի ան­վան տակ և ա­վա­զա­կախմ­բի ան­դամ­նե­րին տրա­մադ­րել ծած­կագր­ված ա­ռերևույթ նշա­նագ­րեր, ո­րի փաս­տա­կան ա­պա­ցույ­ցը առ­կա է որ­պես այ­բու­բեն, այ­նու­հետև քրեա­կան են­թամ­շա­կույթ կրող ան­ձանց և թա­ղա­յին հե­ղի­նա­կու­թյուն­նե­րի ու­ղեկ­ցու­թյամբ հա­սել մինչև Բյու­զան­դիա, ա­պա վե­րա­դար­ձել տուն՝ նույն մաք­սա­նենգ ճա­նա­պար­հով: Հայտ­նի է, որ տասն­հինգ դար ա­ռաջ Ա­մա­րա­սում կազ­մա­կերպ­վել է ա­հա­բե­կիչ­նե­րի բա­նա­կում, ե­թե հի­շո­ղու­թյունս չի դա­վա­ճա­նում ռու­սա­կան թե­քու­մով միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցի ան­վան տակ:
Հարց՝ ի՞նչ մի­ջոց­նե­րով և ու՞մ դաբ­րո­յով են գոր­ծուղ­ման նպա­տա­կով մսխ­վել պե­տա­կան բյու­ջեի ահ­ռե­լի մի­ջոց­նե­րը: Են­թադ­րա­բար, այդ խում­բը զեն­քի և թմ­րա­դե­ղե­րի ա­նօ­րի­նա­կան շր­ջա­նա­ռու­թյամբ ու առևտրով զբաղ­վող մի­ջազ­գա­յին մի կազ­մա­կեր­պու­թյուն է, ո­րը օֆ­շո­րա­յին գո­տի է տե­ղա­փո­խել նյու­թա­կան մեծ մի­ջոց­ներ, և դա­րեր ի վեր ո­րոն­վում է ին­տեր­պո­լի կող­մից: Հա­մա­գոր­ծակ­ցել է սի­ցի­լա­կան և մեք­սի­կա­կան մա­ֆիա­նե­րի հետ, տի­րա­պե­տել խո­շոր չա­փե­րի գույ­քի, իր տրա­մադ­րու­թյան տակ ու­նե­ցել գեր­ձայ­նա­յին զրա­հա­պատ ուղ­ղա­թիռ­ներ, սու­զա­նավ, օգտ­վել «Կի­լի­կիա» նա­վի անձ­նա­կազ­մի հան­ցա­վոր ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րից: Ա­ռանձ­նատ­ներ է գնել Մի­ջերկ­րա­կան ծո­վի ա­փին և մի ամ­բողջ կղ­զի Հնդ­կա­կան օվ­կիա­նո­սում: Նրանք ան­հաշտ պայ­քար են մղել ժա­մա­նա­կի ա­ռա­ջա­վոր և լու­սա­դեմ ա­ղանդ­նե­րից մե­կի՝ բոր­բո­րիտ­նե­րի դեմ, ո­րոնք մաս­նա­գի­տա­կան դա­սըն­թաց­ներ էին ան­ցել Կո­լում­բիա­յի հա­մալ­սա­րա­նում, ան­ձամբ հա­կա­սո­վե­տա­կան հա­յացք­նե­րով հայտ­նի պա­րոն Թրու­մե­նի ղե­կա­վա­րու­թյամբ:
Հա­մար­ձակ­վել են ի­րենց վե­րագ­րել նաև վրաց խու­ցու­րի ու ա­սո­րա­կան գրե­րի գյու­տե­րը, դրա­նով իսկ ազ­գա­մի­ջյան հա­կա­մար­տու­թյու­նե­րի սկիզբ դնե­լով Հա­յո­սի և Քարթ­լո­սի եղ­բայ­րա­կան ազ­գե­րի բա­րիդ­րա­ցիա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի միջև: Նրանք քրեա­կան հե­ղի­նա­կու­թյուն են վա­յե­լել ար­տերկ­րում և նրա սահ­ման­նե­րից դուրս, ա­պա­կողմ­նո­րո­շե­լով հարևան ազ­գե­րին, իբր թե նրանց այ­բու­բեն­նե­րը նույն­պես ի­րենք են հո­րի­նել և պա­հան­ջել են հա­մա­պա­տաս­խան պարգևավ­ճար՝ խո­շոր չա­փե­րի կա­շառ­քի տես­քով: Նրանց գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րում առ­կա են նաև բռ­նու­թյան և ա­հա­բեկ­չու­թյան զար­հու­րե­լի դր­վագ­ներ: Առ­կա հան­ցա­կազ­մը և ար­բա­նյա­կա­յին նկա­րա­հա­նում­նե­րը վկա­յում են պա­րագլ­խի ծնն­դա­վայր Տա­րո­նի Հա­ցե­կաց գյու­ղում դի­տա­վո­րու­թյամբ հո­ղին հա­վա­սա­րեց­ված պա­պե­նա­կան և ազ­գա­կից­նե­րի տնե­րը, ա­վե­րակ­ված պատ­մամ­շա­կու­թա­յին հու­շար­ձան­նե­րը, կա­նե­փի և մա­րի­խուա­նա­յի այր­ված պլան­տա­ցիա­նե­րը, ո­րը կան­խամ­տած­ված հան­ցա­գոր­ծու­թյան հետ­քե­րը դի­տա­վո­րու­թյամբ քո­ղար­կե­լու և վե­րաց­նե­լու բա­ցա­հայտ ի­րո­ղու­թյուն է: Հե­տաքն­նու­թյու­նը պետք է պար­զի գոր­ծի բո­լոր հան­գա­մանք­նե­րը, նաև, թե ինչ­պես նրանց մոտ հայ­տն­վեց Աստ­վա­ծա­շուն­չը, ու՞մ պատ­վե­րով էին այն թարգ­մա­նում, ի՞նչ է ի­րե­նից ի­րա­կա­նում ներ­կա­յաց­նում թարգ­ման­չաց դպ­րո­ցը, ար­դյո՞ք զին­ված ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բա­վո­րում չի գոր­ծել այդ ան­վան տակ:
Հա­մոզ­ված եմ, որ ե­թե մեր ա­կա­դե­միա­կան պատ­մա­բան­նե­րը ա­ռա­վո­տից ի­րի­կուն սր­ճախ­մու­թյա­նը զարկ չտան, այլ զբաղ­վեն ի­րենց բուն պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի կա­տար­մամբ, ա­պա մենք կու­նե­նանք նաև այն հար­ցի պա­տաս­խա­նը, թե որ­քա­նով են վե­րո­հի­շյալ կազ­մա­կեր­պու­թյան ան­դամ­նե­րը փոխ­կա­պակց­ված դաշ­նակ­ցա­կան «Դրո» ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բի հետ, ինչ բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան ա­ղերս­ներ են առ­կա նրանց միջև, և ինչ­պի­սի հանձ­նա­րա­րա­կան­նե­րով են ժա­մա­նակ­նե­րի հե­ռա­վո­րու­թյու­նից շաղ­կապ­վում այդ եր­կու հան­ցա­վոր տար­րե­րի ազ­գայ­նա­մո­լա­կան նկր­տում­նե­րը: Բո­լոր նրանք, ի թիվս նաև պատ­մա­բան­նե­րը, ով­քեր ի­մա­ցել և չեն հայտ­նել այդ հան­ցա­գործ կա­պե­րի մա­սին, նույն­պես կեն­թարկ­վեն պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան:
Կաս­կած­ներ կան, որ դա­տա­խա­զու­թյան ան­փույթ գոր­ծու­նեու­թյան կամ կան­խամ­տած­ված թողտ­վու­թյան պատ­ճա­ռով հան­ցախմ­բի ան­դամ­նե­րից մի քա­նի­սը, իբր քրիս­տո­նեա­կան քա­րոզ­չու­թյան նպա­տա­կով, ծպ­տյալ մեկ­նել են հյու­սի­սա­յին եր­կր­ներ Եփ­րա­տի և Տիգ­րի­սի ծո­վա­հեն­նե­րի ա­ռա­գաս­տա­նա­վե­րով, ա­պաս­տան գտել ռազ­մա­տենչ և ար­նա­խում վի­կինգ­նե­րի մոտ, ո­րոնց հան­րակր­թա­կան դպ­րոց­նե­րում տար­րա­կան դա­սա­րան­նե­րից մտց­ված է ռազ­մա­հայ­րե­նա­սի­րա­կան ու­սու­ցում, և միա­ցել տե­ղի հա­կա­պե­տա­կան պա­ռակ­տիչ շար­ժա­նը՝ ընդ­դեմ միա­ցյալ թա­գա­վո­րու­թյան տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան և այլն, և այլն: Բո­լոր մե­ղա­վոր­նե­րը անխ­տիր պետք է պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան են­թար­կվեն։ Բո­լո­րի վզից բռ­նե­լու և կո­խե­լու եմ ծա­կե­րը: Ոչ ոք հույս չու­նե­նա, թե կպլս­տա ու ան­պա­տիժ կմ­նա: Օ­րեն­քի ա­ռաջ բո­լո­րը հա­վա­սար են։
Ա­րա, էդ ո՞նց ե­ղավ, որ այր մի Մաշ­տոց ա­նուն, 15-20 դար ա­ռաջ մի հատ պե­րե­միշ­կա է տվել ու մինչև հի­մա էդ մա­տո­րը աշ­խա­տում է: Հաս­կա­ցանք, բայց հո հա­վեր­ժա­կան շար­ժիչ չի՞, տասն­հինգ դար, ջո­կու՞մ եք, էդ հո­սան­քի լա­րու­մը չի հան­գում, երբ մեր թայ­դաշ ցե­ղերն ան­հետ կո­րել ան­ցել են չար մշու­շի պես։ Ա­կա­նա­տես­նե­րից մե­կը բա­նա­վոր հար­ցաքն­նու­թյան ժա­մա­նակ հաս­տա­տել է, որ մաշ­տոց նշա­նա­կում է վի­շապ: Հի՜, հի՜, հի՛… Հի­մա հաս­կա­ցա՞ք, թե որ­տեղ է թաղ­ված շան գլու­խը, թե որ­տեղ են ձմե­ռում խեց­գե­տին­նե­րը, թե ուր են տա­նում ճամ­փա­նե­րը: Հաս­տատ, ո՛չ Հռոմ, ոչ էլ՝ Բին­գյոլ:
Իսկ ար­դա­րա­դա­տու­թյու­նը պետք է ա­նա­չառ ու ան­կողմ­նա­կալ լի­նի այս չա­րի­քի հան­դեպ: Ես դրանց քո­քը կկտ­րեմ: Դուք չու­նեք ինք­նու­րույն գոր­ծե­լու կամք: Վեն­դե­տա չի լի­նե­լու, բայց ես ան­ձամբ խա­րա­կի­րի կա­նեմ բո­լո­րին: ՈՒ­րիշ հնար չկա: Սա է մեր նա­խորդ սե­րունդ­նե­րի և կա­ռա­վա­րու­թյուն­նե­րի մեզ թո­ղած ժա­ռան­գու­թյու­նը, ո­րը մենք պար­տա­վոր ենք ար­մա­տա­խիլ ա­նել. այս հին աշ­խար­հը կփո­խենք մենք ու տե­ղը նո­րը կշի­նենք: Բավ է կո­մի­տաս­ներ ու թու­մա­նյան­ներ, Անդ­րա­նիկ ու Նժ­դեհ, ա­վան­դույթ­ներ ու տա­րազ­ներ, երգ ու պար, ազ­գա­յին կե­րակ­րա­տե­սակ­ներ, չէ մի՝ Մոն­թե, ու նման ան­հե­թե­թու­թյուն­ներ պա­րեց­նեք ու թմբ­կա­հա­րեք ձեր այդ քա­ռա­կու­սի մտա­ծո­ղու­թյամբ: Ին­տեր­նա­ցիո­նա­լը աշ­խար­հի մե­րը լա­ցաց­րեց, լա­ցաց­նում է և պետք է լա­ցաց­նի…
Ա­մե­նա­թո­ղու­թյան հետևան­քը. ար­դա­րա­դա­տու­թյունն ու դա­տա­կան հա­մա­կար­գը հի­վանդ են և ա­ռող­ջաց­ման, ստույգ՝ վի­րա­հա­տա­կան մի­ջամ­տու­թյան լուրջ կա­րիք ու­նեն: Ոչ ոք հույ­սեր թող չփայ­փա­յի, թե խույս է տա­լու:
Նա­շա ռա­շա, վա­շա մա­մա­շա: Ինձ զե­կու­ցել են, որ էդ քրեա­ծին, քրեա­կան մշա­կույթ պա­րու­նա­կող եր­գե­րը հիմ­նա­կա­նում պատ­վի­րում են դա­տա­խազ­ներն ու մեն­թե­րը՝ մուռ­կա-նյուռ­կա, ցենտ­րալ ու Ռոս­տով՝ պա­պա, Օ­դե­սա՝ մա­մա, ար­գե­լեք դրանց կա­տա­րու­մը ռես­տո­րան­նե­րում: Էդ­պես են ու­րա­նում հորն ու մո­րը, էլ հայ­րե­նի­քի մա­սին խոսք չեմ գտ­նում ա­սե­լու: Տու­գա­նեք դրանց, փա­կեք էդ եր­գող­նե­րին մի քա­նի սուտ­կա, որ ա­կանջ­նե­րին օղ ա­նեն, ու էդ շու­ֆու­տինս­կի­նե­րի ու ուս­պենս­կա­յա­նե­րի ո­տը կտ­րեք իմ երկ­րից՝ ի­րենց գո­ղա­կան և քրեա­կան են­թամ­շա­կույ­թի քա­րոզ­չու­թյամբ։ Թե չէ, ես ան­ձամբ ստիպ­ված կլի­նեմ ջար­դել դրանց ոտ­նե­րը:
Թարս ոտ­քիս վրա էի արթ­նա­ցել: Լույ­սը թի­կուն­քիցս էր ճա­ռա­գում մութ փո­ղո­ցում: Ես միայ­նակ հետևում էի իմ ստ­վե­րին և աչ­քիս ա­ռաջ նրա կո­րու­թյուն­նե­րը սր­վում, դառ­նում էին պաղ ու ա­հա­սար­սուռ դա­շույն­ներ, կա­ցին­ներ և յա­թա­ղան­ներ ու թրա­տում-չր­թում ճա­նա­պար­հին հան­դի­պող բո­լոր թա­կարդ­ներն ու խո­չու­խու­թե­րը, ա­կանջ­նե­րիս ստ­վե­րը կո­տոշ­նե­րի նման ցց­վել ու սա­տա­նա­յա­վա­րի վե­րու­վար էր լի­նում ա­մեն մի քայ­լա­փո­խիս: Քիչ անց դար­ձյալ ստ­վերս կեր­պա­րա­նա­փոխ­վում, վե­րա­դառ­նում էր նախ­կին տես­քին: Իմ առջևից աջ ու ձախ, խե­լա­կո­րույս ցատ­կո­տե­լով իմ ստ­վերն ա­ռաջ­նոր­դում էր ինձ, հանց ուր­վա­կան, որ շր­ջում է ին­ձա­նից ան­կախ ու ան­բա­ժան, հե­տո տե­ղա­փոխ­վում էր հետ, ինքն էր ինձ հե­տապն­դում, հե­տո պտտ­վում էր շուրջս խե­լա­կո­րույս ա­րա­գու­թյամբ, դան­դա­ղում, ա­րա­գաց­նում, ա­սես ցան­կա­նում էր հո­գուս հետ խա­ղալ, խեն­թաց­նել ինձ…
Ես հայտ­նա­բե­րե­ցի, որ ապ­րում եմ մեկ այլ, երևա­կա­յան աշ­խար­հում, ո­րը գո­յու­թյուն չու­ներ այ­լոց հա­մար, ու դա ստ­վեր­նե­րի աշ­խարհն էր, որ­տեղ ես ա­վե­լի ճա­նա­չե­լի ու հա­րա­զատ, ա­վե­լի ա­զատ ու թա­փան­ցիկ էի, մինչ­դեռ հա­ճախ նույ­նիսկ ինքս ինձ ու իմ մեջ բույն դրած ոմն էա­կի լավ չէի ճա­նա­չում: Իսկ այս­տեղ, ի­րա­վի­ճա­կի փո­փո­խու­թյան ար­դյուն­քում, ես ինձ զգում էի ինչ­պես ձու­կը ջրում, որ կա­րող է ա­զա­տու­թյուն տալ իր ցան­կու­թյուն­նե­րին և կր­քե­րին, ան­կաշ­կանդ ինք­նադրսևոր­վել սր­տի ու­զա­ծի չափ։ Դա իմ վա­ղե­մի ե­րա­զանքն էր, ո­րը ճա­կա­տագ­րի ուղ­տի նման չո­քել էր իմ ա­ռաջ և ա­ղեր­սում էր հեծ­նել ի­րեն, փար­վել երկ­սայր սա­պա­տին ու սլա­նալ մո­լո­րա­կի բո­լոր ան­կյուն­նե­րով, ուր խել­քիս փչեր։ Միայն թե ար­հես­տա­կան խո­չըն­դոտ­ներ չա­ռա­ջաց­նեին գյոռ­նափշ­տիկ­նե­րը, որ հա­ճախ անս­պա­սե­լի ցց­վում էին առջևս, իսկ թիկ­նա­զորս չէր էլ տես­նում ու նկա­տում: Ա­սում եմ, բռ­նեք դրան, հարց­նում են՝ ու՞մ: Ա­րա, բայց դուք լրի՛վ քոռ եք: Ոնց որ ան­ցյալ ան­գամ, երբ էն չա­րա­գույժ ե­րա­զից հե­տո ո­րո­շե­ցի գնալ մեր գյուղ՝ տա­տիս տե­սու­թյան: Ճա­նա­պար­հին, ավ­տո­շա­րա­սյան մեջ­տե­ղա­կենտ­րո­նա­կան իմ դիր­քից նկա­տե­ցի գյու­ղի եզ­րին կաս­կա­ծե­լի ինչ-որ փա­թեթ ձեռ­քին կանգ­նած մի ան­ծա­նո­թի, ո­րը հաս­տատ մե­րոն­ցից չէր: Ճիշտն ա­սած, մի պահ մտ­քովս լավ բան չան­ցավ, լար­վե­ցի, մինչև սլա­ցանք կող­քով, բա­րե­բախ­տա­բար էդ մար­դը շշով ջուր ա­ծեց ավ­տո­յիս հետևից, իբրև թե՝ բա­րի երթ քեզ, իմ սի­րե­լի ու պան­ծա­լի ա­ռաջ­նորդ: Հե­տո պար­զե­ցի, որ ին­ֆոր­մա­ցիոն ար­տա­հոս­քի պատ­ճա­ռով ի­մա­ցել է իմ վո­յա­ժի մա­սին, եր­կար ճա­նա­պարհ է կտ­րել ան­ցել, որ ուխ­տա­վո­րի նման կա­տա­րի իր նվի­րա­կան պարտ­քը ե­րե­սուն տար­վա ըն­թաց­քում ա­ռա­ջին ան­գամ լի­գի­տիմ ըն­տր­ված ղե­կա­վա­րի հան­դեպ: Հե­տա­գա­յում առ­ցանց ըն­կե­րա­ցանք այդ ե­րախ­տա­գետ քա­ղա­քա­ցու հետ: Ա­սում եմ.
- Բա խի՞ էիր էդ լայ­նեզր գլ­խար­կը դրել, ոնց որ լու­սա­հո­գի Ա­րա Վա­հու­նին լի­նեիր…
Պա­տաս­խա­նում է, թե՝
-Ռանչ­պար մարդ եմ, ա­մա­չում էի տնա­կան փն­թի շո­րե­րով ըն­դա­ռաջ գամ: Մեր գե­ղի ու­սուց­չի շլյա­պեն էի մի քա­նի ժա­մով փոխ ա­ռել: Ա­սի քա­ղա­քա­վա­րի տեսք ու­նե­նամ, ան­հար­մար է։
Իսկ էս բե­մու­րազ ախ­րան­նիկ­ներս իս­կի չտե­սան էլ էդ ա­մոթ­խած ու պատ­կա­ռե­լի մար­դու տվայ­տանք­նե­րը: Թիկ­նա­զո­րի պե­տին ա­սում եմ, բա որ դրա ձեռ­քին ոչ թե ջուր, այլ մո­լո­տո­վյան շիշ կամ նռ­նակ լի­ներ, ի՞նչ էինք ա­նե­լու: Է­րե­խեքս էլ հետս: Հար­ցով է պա­տաս­խա­նում, թե ու՞մ նկա­տի ու­նես, շեֆ: Ա­սում եմ, էն գյու­ղա­ցուն, որ կանգ­նած էր գյու­ղի պռն­կին: Պա­տաս­խա­նում է, թե՝ մարդ չկար կանգ­նած: Սու­խոյ ատ­կազ: Քյո՛ռ ես, ալ շան տղի էշ, թե՞ ինձ գժի տեղ ես դրել: Իմ ներ­քին ձայնն ա­վե­լի հա­վաս­տի է, քան ձեր ար­բա­նյա­կա­յին հե­ռա­դի­տակ­նե­րը: Չեմ ու­զում հուշտ ա­նեմ, բայց թիկ­նա­զո­րի պե­տին էլ եմ փո­խե­լու, քիթն ա­մեն տեղ խո­թում է, փո­խա­նակ իր պաշ­տո­նա­կան պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի կա­տար­մամբ զբաղ­վի: Շպիո­նի նման ու­զում է ա­մեն բան ի­մա­նալ: Հաս­կա­նում եմ՝ ու­զում է բիզ­նես­նե­րի տեր դառ­նալ, ու­զում է, որ գնում­նե­րի մր­ցույթ­նե­րում իր միջ­նոր­դու­թյամբ հաղ­թող ճա­նաչ­վեն մտե­րիմ-մեր­ձա­վոր­նե­րի կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րը, նախ­կին­նե­րի նման, ա­ռիթն օգ­տա­գոր­ծե­լով, դառ­նա փա­յա­տեր: Բայց շան նման վա­խե­նում է ինձ­նից: Գի­տի, որ կա­րոտ­կի տվի՝ դու­գա­յիս չի դի­մա­նա­լու: Կար­ծում է՝ չգի­տեմ իր հե­տին մտ­քե­րը: Այ­տա, ձեր ցե­րե­կով ան­ցա­ծը ես գի­շե­րով եմ ան­ցել, իսկ դուք ու­զում եք ձեր ղամ­մազ հա­լով սա­տա­նի մայ­լում քյան­դր­բա­զու­թյամբ զբաղ­վել: Ա­ռանց իմ դաբ­րո­յի ոչն­չի չեք հաս­նե­լու: Է­լի մի օղ՝ հա­մա­պա­տաս­խան ա­կան­ջի հա­մար…
Քիչ էր մնում ինձ ա­սի, թե սուտ ես խո­սում, մենք ձեր գյուղ ե՞րբ ենք գնա­ցել, որ… Բայց, ան­կեղծ, ով որ ինձ էն­պի­սի սուտ ա­սի, որ հա­վա­տամ, թա­գա­վո­րու­թյանս կեսն ի­րեն կտամ: Վա­խե­ցավ: Կար­կա­մեց ու լռեց:
Դա­վիթ Մկր ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ
Դիտվել է՝ 4123

Մեկնաբանություններ